მარიხუანას და თამბაქოს მავნებლობის შესახებ

მითებს მოწევის შესახებ სინამდვილესთან არაფერი საერთო არ აქვს. საკმაოდ ბევრი მონაგონია. ჯერ მარტო აზრი კანაფის მოწევისთანავე დამოკიდებულების შესახებ რად ღირს. იგივე ითქმის მარიხუანას მავნებლობაზე ადამიანისთვის. სამწუხაროდ ასეთი მიდგომა, კიდევ უფრო ამძაფრებს ახალგაზრდობის ინტერესს არა მხოლოდ განჯის მიმართ, არამედ ზოგადად ნარკოტიკებისადმი, მძიმე ნარკოტიკული ნივთიერებების ჩათვლით. ავიღოთ ძირეული თეზისები მოხმარების მომხრეებისა და მოწინააღმდეგეებისაგან და შევადაროთ ისინი.

ფიზიოლოგიის შესახებ

თამბაქოს მწეველები ამტკიცებენ, რომ თამბაქო არ გახლავთ ნარკოტიკი და არ იწვევს შეჩვევას, ხოლო მარიხუანა პირიქით — მწეველი ხდება დამოკიდებული და მარიხუანა ნარკოტიკია. შევამოწმოთ?

ფიზიოლოგიური დამოკიდებულების არსი მდგომარეობს ქიმიური ნაერთის განსაზღვრული პორციის მუდმივი მოხმარების მოთხოვნილებაში. მათი მიუღებლობის შემთხვევაში მდგომარეობა და ქცევა საგრძნობლად იცვლება. ორგანიზმში კონკრეტული ქიმიური ნაერთების შეღწევა ასტიმულირებს ტვინს და ახდენს სიამოვნების გარკვეული დოზის გენერირებას. გზად ორგანიზმში ფორმირდება სრულიად ახალი ქიმიური კავშირები (რეაქციები). სწორედ ასეთი რეაქციების დაწყებისათვის კატალიზატორის (ნარკოტიკული ნივთიერების) არქონა არის ლომკა.

ნიკოტინდამოკიდებულების დეტალიზაცია

ნიკოტინი საკმაოდ კარგად არის შესწავლილი მეცნიერების მიერ. ამიტომ მისი მოქმედების მექანიზმი სრულიად გასაგებია. ნიკოტინის მიღება თირკმელზედა ჯირკვლებში აქტიურად ასტიმულირებს ადრენალინის და ნორადრენალინის გამოყოფას, რაც იწვევს მწეველის ზოგადი ფსიქოემოციური მდგომარეობის გაუმჯობესებას. როგორც კი ნიკოტინის მიწოდება წყდება — იწყება თავისებური ვარდნა.

კანაბინოიდების შესახებ

ნაერთების ეს ჯგუფი რასტამანში იწვევს:

• თრობას;
• ეიფორიას;
• მოდუნებას;
• ტკივილის გაყუჩებას.

ცხიმმჟავების მოლეკულების ანალოგიურად, კანაბინოიდები აღწევს ტვინში, მაგრამ არ იწვევს ნიკოტინის მსგავს რეაქციებს და არ მივყავართ „დოპინგის“ მიღების ფიზიკურ მოთხოვნილებასთან.

ფსიქოლოგია

ნიკოტინდამოკიდებულების გამოსწორება ფიზიოლოგიურ დონეზე შესაძლებელია. ბევრად რთულია ფსიქოლოგიური ბრძოლა. სხვათა შორის ეს პრობლემა კანაბისის მომხმარებელთათვისაც მნიშვნელოვანია. ორივე შემთხვევაში არის რამოდენიმე მიზეზი:

• რეგულარული სტრესები;
• სტერეოტიპული საბაზისო სიტუაციები, რომლებიც მოწევის სურვილს იწვევს (ჭიქა ყავა, ფიქრი, დილის რიტუალი, სექსის შემდეგ, ჭამის შემდეგ და ა. შ.).

მავნებლობის შესახებ

დავეყრდნობით British Pulmonary Society მონაცემებს, რომლებიც თამბაქოსა და მარიხუანას მავნებლობის შედარების შედეგად იყო მიღებული. აღვნიშნავ რიგ ფაქტორებს, რომლებიც კვლევის პროცესში იყო დაფიქსირებული:

• კანაბისის სამი ჯოინტი მავნებლობით 20 ღერი სიგარეტის ტოლფასია;
• განჯას კანცეროგენული ნეგატივი ერთნახევარჯერ მეტია თამბაქოზე;

ვაპორაიზერების გამოყენება მნიშვნელოვნად ამცირებს მავნე ნივთიერებების რაოდენობას, რომელიც სხეულში ბალახის მოხმარებისას ხვდება. თამბაქოს შემთხვევაში ასეთი რამ შეუძლებელია.

მოდით ვაღიაროთ, რასტამანებს შორის იშვიათად თუ ეწევა ვინმე სამჯერ დღეში, ხოლო თამბაქოს მომხმარებლებში უამრავია, ვინც დღეში ერთ კოლოფს მოიხმარს. დღე-ღამეში ერთი მოწევა 7 სიგარეტის ტოლფასია, რაც აშკარას ხდის მარიხუანას ნაკლებ მავნებლობას.

ზემოქმედება ფსიქიკაზე

ფსიქოლოგ ტომას ლუნდკვისტს ეკუთვნის არაერთი ნაშრომი ადამიანის ფსიქიკაზე კანაბინოიდების ზემოქმედების შესახებ. ის ამტკიცებს რომ კანაბისის რეგულარული მოხმარება ბევრად უფრო მოქმედებს ფსიქიკაზე, ვიდრე თამბაქოსი. რასტამანს მოაქვს ნაკლები მავნებლობა, ვიდრე ალკოჰოლის მომხმარებელს. ნიკოტინს მავნებლობის მაჩვენებელი კიდევ უფრო დაბალი აქვს.

შევაჯამოთ

პირობითად, თამბაქო და კანაბისი მავნებლობით თანაბარ დონეზე არიან. თუ პირველისათვის დამახასიათებელია დამოკიდებულება ფიზიოლოგიურ დონეზე, მეორესთვის ეს საერთოდ არ არის დამახასიათებელი. როდესაც განიხილება ფსიქიკა, ყველაფერი პირიქით არის. ნიკოტინი ნაკლებად ავნებს ფსიქიკას, ვიდრე განჯა.